കവിത
കൃഷ്ണ ദീപക്‌
ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ സമയമാണിത്.
ഭ്രമിപ്പിച്ചു മറഞ്ഞ
ചുംബനത്തിന്റെ തീരാത്ത ചൂട്
ജനലരികുകളില്‍ പറ്റിപ്പിടിച്ച്
എന്നെ തന്നെ മിഴിച്ചു നോക്കുന്നു.
ഒരൊറ്റ നോട്ടത്തില്‍ തന്നെ
ഞാനതിന്റെ പൊരുള്‍
മനസ്സിലാക്കും.
പിന്നെ -
വെയിൽ പൊള്ളിക്കുന്ന
ഈന്തപ്പനകള്‍ക്കിടയിലൂടെ
ആരുടെ കണ്ണിലും പെടാതെ
നിലയ്ക്കാത്ത തിരയില്‍
ആടിയുലഞ്ഞ്...
ഏഴു കടലുംതാണ്ടി
കുതിച്ചു പൊന്തും.
മ‍ത്സ്യക്കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ പുളച്ചിലില്‍
തിരമാലകള്‍ക്ക്
താളം നഷ്ടപ്പെടുന്നതുകണ്ട്‌
നിഗൂഢമായി ചിരിച്ച്‌...
അപ്പോഴും ആ ചുംബനം
എനിക്ക് പിന്നാലെ ഉണ്ടാകും.
എങ്കിലും -
നിനക്ക് പിടിതരാതെ
വഴുതി ഓടുമ്പോഴുള്ള
ഒരു സുഖമുണ്ടല്ലോ
ആ നിമിഷങ്ങളുണ്ടല്ലോ
അവിടെ...
അവിടെയാണ്
നിന്നെ ഞാന്‍ ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്നതും
നിറഞ്ഞു സന്തോഷിക്കുന്നതും.
O
good... congrats...
ReplyDeleteസന്തോഷത്തിന്റെ സമയം.
ReplyDeleteഒറ്റപ്പെടല്‍ അപ്പോള്‍ മാത്രമേ സന്തോഷത്തിന്റെ സമയമാകുകയുള്ളൂ എന്നാണു എനിക്ക് തോന്നുന്നത്
ReplyDelete